در این شب‌ها که گل از برگ و برگ از باد و

ابر از خویش می ترسد،

و پنهان می کند هر چشمهای سرّ و سرودش را

در این آفاق ظلمانی چنین بیدار و دریاوار

تویی تنها که می خوانی